Tot aan de onderbroek nat in Samaipata

We hadden afgesproken om samen met Marij en Ivo de bus om 9.00 uur te pakken naar Samaipata. Helaas hadden wij deze gemist en hebben we een taxi moeten pakken. De regen kwam er deze morgen met bakken uit de lucht. Eenmaal in de taxi kon de rit van 135 km beginnen. En ik kan jullie vertellen dat ik vangrails enorm ben gaan waarderen in een paar dagen.... Want die kennen ze hier niet. Na een paar uur rijden zijn we aangekomen in Samaipata.
Het is een klein dorpje wat op 1650 meter hoogte ligt.

We hebben ons laten afzetten bij een erg pittoresk hostel. Na het droppen van onze backpacks, zijn we het dorpje in gelopen om te gaan lunchen. Na de lunch hebben we besloten om een taxi te pakken naar Fuerte de Samaipata. Dit is een oude inca stad die op een berg ligt. We hebben mogen genieten van een aantal prachtige uitzichten. De oude stad stelde eigenlijk niet zo heel veel voor.

Terug gekeerd in het dorpje hebben we samen met Marij en Ivo een jungletour geboekt voor de volgende dag. " Nationaal park Amboro". Dus na het eten was het tijd om te gaan slapen. Er stond ons namelijk heel wat te wachten.....

De volgende morgen lekker vroeg op gestaan en ontbeten. Na het ontbijt stond de auto die ons weg ging brengen voor de deur. Zo gezegd, zo gedaan. Met z'n 7 inclusief gids en chauffeur kon de trip gaan beginnen. Na het verlaten van Samaipata hebben we de verharde weg achter ons gelaten en zijn we begonnen aan een helse klim.

Het is hier over 2 dagen winter, dus nu midden in de herfst. Net zoals in Nederland...... Regen en veul.... Nu moeten jullie je voorstellen dat je in een auto zit met 7 personen die een klei achtige modder weg omhoog rijdt zonder vangrails. Nu denken jullie me een 4x4 auto moet dat makkelijk kunnen. Klopt. Maar dat hadden we dus niet! Met een hele gare aftandse auto zijn we die berg op gereden. En soms begon de auto te schuiven door de modder richting de afgrond (100 Meter). En ja hoor toen zaten we vast in de modder in een bocht op bijna 2400 m. Werkelijk waar doodsangsten!

Dus de wandeling begon iets eerder als gepland omdat de auto niet verder kon. Iedereen had zich voorbereidt, behalve Theo. Onze Theo had sportschoenen aan, een trainingsbroek en een polo. Zijn poncho was hij vergeten. Maar met volle moed zijn we begonnen aan deze trekking. Omdat het nu bijna winter is en er een stuk minder toeristen zijn en enorm veel regen valt groeien de planten ook erg snel. Ze noemen het park ook wel een Cloud forest. Een park in de wolken. Onze gids zorgde ervoor dat we de goeie richting opgingen.

Omhoog, omlaag, bukken, klimmen, klauteren, vallen en weer opstaan. Je moest echt af en toe even gaan stil staan om te genieten van de natuur. Dat kon onder het lopen gewoon echt niet. Was echt te gevaarlijk. Maar wat een mooie planten en bomen. Werkelijk waar prachtig om te zien. Na de lunch hebben we weer moed verzamelt om door te gaan. Theo was echt drijf nat en enorm chagrijnig. Na 4 uur echt te hebben moeten afzien werden we beloont met een fenomenaal uitzicht. Alles in 1 keer vergeten. Het was echt een geweldige tocht!

Terug gekomen in Samaipata hebben we een paar uur later een nachtbus gepakt naar Sucre. 450 km en daar doe je 12 uur over. Sta je dan vaak stil? Nee eigenlijk maar 1 keer. Met een super de luxe bus zijn we aan de rit begonnen. Super de luxe op zijn Boliviaans hè. Voor dat we weg reden werd Gé gereedschapskist te voorschijn gehaald om de laatste moertjes vast te zetten.
Nu een tijdje begrepen we ook waarom. Van de 450 km is 400 onverhard. Het is maar goed dat de bussen in de nacht rijden. Dan zie je namelijk de verschrikkelijke afgronden niet.

Vanmorgen om 07.30 uur in Sucre aangekomen. Een prachtige stad. Duits was vroeger de hoofdstad van Bolivia. Prachtige gebouwen en veel gezelligheid. Maar daar over later meer.

Groeten uit Sucre!